Sunday, October 31, 2010

Kwento lang naman....



Araw na naman nang mga patay, at siyempre uso na naman ang takutan, minsan nakakatuwa lalo na kapag ikaw ang nananakot at nakakainis naman kapag ikaw na ang tinatakot, pero lalong nakakatawa kapag nanood ka lang sa mga takutang nagaganap.

Pero mas nakakatawa, na nakakainis, na nakakatakot kapag ikaw mismo ang nananakot sa sarili mo, yun bang tipong alam mong magisa ka lang sa bahay, sa kuarto, o kaya sa opisina, nang biglang may kumaluskos sa likuran mo, o kaya biglang may bumulong, at sa di maipaliwanag na dahilan biglang nagtayuan ang mga buhok mo sa batok, habang pakiramdam mo ay unti unting lumalaki ang ulo mo.

Ang sarap tumakbo sa mga pagkakataong ganyan di ba? Pero paano kapag sa pagtakbo mo, may nakaabang na palang anino sa pintuan, at sa paglingon mo sa iyong pinang galingan ay may nakatayong babaeng nakaputi.

Syet!.. tigas to the bones ang aabutin mo niyan... pero teka parang may nakatayo ata sa likuran mo!

hehehe, joke lang, nadala lang nang konti sa usapan, pero sino unang tatawagin mo? si Inay, si Itay, si Kuya, si Ate, o si boypren/gerlpren?

Minsan kapag nasa alanganin tayong sitwasyon, may mga tao tayong tinatawag, mga taong sa palagay natin ay safe tayo sa kanilang piling, hindi ka na makakapili kung minsan at magugulat ka nalang na siya ang nasambit mo at gusto mong dumating para alalayan ka.

Pero paao kung ang naiisip mong pangalan ay patay na, at sa di inaasahang pangyayari dumating nga, hehehe, joke lang ulit, pero malay mo, nasa likuran mo siya ngayon at nakikibasa na rin.. hehehehe...

Subukan mo kayang sumilip sa ilalim nang mesa? o kaya sa kama? sa aparador, may kumakaluskos ba?...

hehehe ako rin natatakot na, madals lang akong magisa sa bahay, at kahit sanay na akong may kung ano anong naririnig at nakikita, hindi pa rin mawala yung takot, lalo na kapag sinabayan nang malamig na hangin at ang nakakapangilabot na pagtindi nang balahibo sa batok at paglaki nang ulo.

Happy Halloween kaibigan...

at sana sa ating pagunita sa ating mga mahal sa buhay na namayapa ay ang panalangin na matahimik at mamayapa na sila.

Friday, October 29, 2010

Life...




sometimes you just wonder

what went wrong...
sometimes you would ask
what did i do?...
sometimes you would blame others
and GOD too...
but have you really looked back
and see what you've been through?..


sometimes you lost faith
and never felt like moving on...
sometimes you feel like staying
and never look to the future...
sometimes its easy to just cry
and let your emotions out...
sometimes is easier to be lost
and wander along the path...

mistakes are our teachers
they teach us life's hard lessons...
regrets serves as guides
not to commit that same actions...
tears are our outlets
to empty our loads...
tomorrow bring us hope
to keep moving on...


life is a cycle
you need to learn...
life is cycle
you need to understand...
life is fast moving
you need to catch up...
for life will continue
with or without you in his arms...





Thursday, October 28, 2010

itagay mo!






Kung malungkot ka...
kung may dapat ipagsaya...
o kahit trip lang ba...

may kasama man o wala...
may kulay man yan o wala..
may pulutan man o wala...

okey lang yan...
basta ang mahalaga...
MALASING KA!...

tagay mo pre!!...







Sunday, October 24, 2010

I dream a dream..







Its easy to dream a dream, but as the song says,

"...And there are storms we cannot weather..."

"...Now life has killed the dream I dreamed...."


but i think, it is better to have dreamed and tried to achieve it, rather than never dreamed and never tried...





and sometimes when you cease believing,
when you stopped dreaming,
when you need help to believe again,
and to dream again...

search your heart,
an amber still lingers,
just waiting for you
to turn it into a burning fire..




Sunday, October 17, 2010

Mama's Boy

Lahat tayo may mga pagkakataong nanghihina at nalulugmok dahil sa mga dumarating na mga pagsubok. May mga pagsubok na kung minsan sa tingin natin kaya, pero may mga problemang kung minsan ay higit kesa sa ating taglay na lakas.

Sa pamilya ako kumukuha nang lakas lalo na sa aking ina na siyang laging nagbibigay sa akin nang tatag at patnubay, at inaamin ko, isa akong mama's boy, sa kanya ako umiiyak kapag hindi ko na kaya, at sa kanya ako humihingi nang tulong upang ako'y alalayan sa lahat nang mga nagdaraang pagsubok at sa kanya rin ako nanghihingi nang tulong upang muling makabangon.





Nais kong magpasalamat dahil kahit kelan hindi niya ako pinabayaan. Maraming salamat po at sana ay patuloy niyo po akong gabayan gayon din ang aking mga kapatid at mga kaibigan. Maraming salamat po sa inyong pagpapala at sana ay patuloy niyo kaming gabayan at patnubayan upang magampanan namin ang aming mga tungkulin sa araw araw para sa ikararangal nang iyong anak.

Maraming maraming salamat po...

Amen.

Friday, October 15, 2010

Just another day...



Last week was one hell of a ride , I was up, down and most of the time tossed and almost thrown overboard. I just hold on tight with high spirit but anchored my feet in the ground, and that worked for me.

I don't want to speak about the details but i would like to share what i learned.



"Put your heart in everything you do and make it always your best, allow your self to shine but never ever think that you are indispensable".


Sometimes we tend to take our job easy and treat it like we don't care, but beware if the management see's there's no difference if you're in or out they always have the time and authority to fire you. I say love what you do and never settle for "PWEDE NA YAN" output, for even the hardest job would just be like eating peanuts as long as you put your heart in to it, and if you love it you'll never want to settle for the second best.

If you did the best of what you can do and offer, never ever think that you are indispensable unless you own the business but too much bossiness might also lead to a day when no one would like to work for you. I say put your heart into it but never to put it in your head.

Sometimes if we excel and reach the pinnacle of what we do, the praises, rewards and honors we receive tend to blow our heads out of proportion and if not controlled might literally blow us into pieces. Always have your feet anchored to the ground and share the glory and credit to your team and friends.

Consider your team and friends as your life support, with out them you could not function effectively though you function independently. Your team could break your fall and your friends could cushion the fall.

I learned a lot though i didn't learn everything yet, for learning is a never ending process that would benefit you if you keep on listening and practice what you've been taught.

I resigned not because i lost the battle but because i lingered too long in my comfort zone. You can never put a good man down, and next week is a new beginning for me as i stand up against the challenge of a new career.

Good luck to me and to the company i will be associated with and foresee the great days ahead.


I just have one question about this post "did i make sense?"...

Tuesday, October 12, 2010

"Mas Matibay na Tahanan Para sa Mas Matibay na Bayan"





"Strengthening the OFW Families: Stronger Homes for a Stronger Nation"

"Mas Matibay na Tahanan Para sa Mas Matibay na Bayan"



Isa akong anak na lumaki sa hirap na ang tanging ninanais sa ngayon ay ang maiahon ang aking mga magulang at mga kapatid mula sa yakap nang kahirapan. Hindi ko alam kung magtatagumpay ako sa aking hangarin subalit mas magandang subukang lumaban kesa hayaan na lamang lamunin nang kahirapan ang aking munting kayamanan. Ang aking Pamilya.

Hindi tamad ang aking mga magulang, naitaguyod nila nang matiwasay ang aking pag aaral, salamat sa banana que, kamote que, turon, at kung ano ano pang pwedeng pagkakitaan na pwede nilang ibenta at ipunin para sa aking matrikula at baon sa tuwing ako ay luluwas papuntang eskwelahan.

Panganay ako mula sa anim na magkakapatid, at bilang panganay inisip kong tangan ko sa aking balikat ang responsibilidad na subukang iahon ang aming pamilya mula sa kahirapan at maging ehemplo sa aking mga nakakabatang kapatid na hindi dapat mawalan nang pagasa at subuking lumaban hangat may pagkakataon.

Hindi pa inaabot nang karangyaan ang aming liblib na lugar kung kayat ako ay lumuwas nang maynila upang makipagsapalaran. Wala akong baong maraming pera, tanging lakas nang loob at pagmamahal na handog nila tatay at nanay ang aking taglay na lalong pinalakas nang aking mithiing magtagumpay at makatulong upang makapag aral din ang aking mga kapatid, dahil kung ang diploma ay hihinto sa aking mga kamay at hindi ko ito maililipat sa kanilang mga palad alam kong wala ring mangyayari sa aming laban. Dito ko hinugot ang tapang at pinilit kong ikinubli ang aking pagaalinlangan kahit hindi ko alam ang kapalarang naghihintay sa akin sa lungsod.

Balde baldeng luha na punong puno nang pagmamahal at pagasa ang pabaon ni Inay sa akin na walang tigil sa pagbibigay niya nang paalala na huwag pababayan ang sarili dahil mas mahalaga pa rin daw ang kalusugan upang may lakas na pwedeng ilaban sa ano pa mang unos na darating. Samantalang ang aking itay naman ay tahimik lamang na nagmamasid, may mga luhang ayaw kumalas sa kanyang mga mata na larawan nang tapang at ang tanging nasambit niya ay ang sundin ko ang bawat bilin ni nanay.

Ayaw ko na sanang balikan pa ang araw na iyon, dahil akala ko ang araw na iyon ang pinakamasakit kong karanasan ang mawalay sa piling nang mga magulang na tunay na nagmamalasakit at nagmamahal, subalit sa tuwing akoy malulugmok, mawawalan nang trabaho, o kaya ay may problema, ang mga luha ni nanay at ang pagsambit ni tatay na sundin ko ang lahat nang bilin ni inay ang siyang naguudyok upang akoy muling bumangon at patuloy na lumaban. Ngayon ko lang tunay na naiintindihan na ang aking lakas ay mula sa kanila, at para rin sa kanila.

Hindi madaling makahanap nang trabahong may malaking sahod dito sa maynila ,yung tipong pagkatapos mong bumili nang sabon, bigas, at toothpaste ay may matitira pang pambili nang ulam na hindi nagagalaw yung pambayad nang bahay, tubig at ilaw. Pero sa hindi maipaliwanag na dahilan may natitira pang pera para makapagpadala ako sa probinsiya para sa baon at matrikula nang aking mga kapatid.

Maraming beses ko na ring ninais na mangibang bansa upang kumita nang mas malaki, kaya lang hindi natutuloy dahil kadalasang problema ang kakulangan sa budget, kaya't patuloy pa rin akong nakikipagsapalaran sa ating bansa at umaasang sa kakarampot na kita ay matutupad pa rin ang aking pangarap ang mapagtapos ang aking mga kapatid, upang sa gayon ay makaahon din sila sa hirap na aming nararanasan.

Hindi ko alam kung tunay na naiintindihan nang aking mga kapatid ang aking sakripisyo, pero natutuwa ako na sa bawat taong ginugugol nila sa paaralan laging matataas ang markang ipinapakita nila sa akin sa tuwing natatapos ang bawat semestre, at masaya akong ipamalita sa inyo na ang pangatlo namin sa ngayon ay hindi na kailangan magbayad pa nang tuition fee dahil scholar na ito nang Unibersidad na kanyang pinapasukan.

Alam kong hindi ako nagiisa, marami tayong lumalaban sa kahirapan na ang tanging ninanais ay ang umangat ang kabuhayan at tuluyang makahulagpos mula sa yakap nang kahirapan, kung kayat katulad ko ay marami pa ring kababayan natin ang gustong lumabas nang bansa at doon hanapin ang nagtatagong tagumpay, subalit nais ko lang ipaalala kung hindi natin isasama sa laban ang mga taong ating gustong ipaglaban ay maaring matalo tayong tuluyan nang kahirapan.

Hindi ko alam kung hangang kailan ako magiging matatag, at lalong hindi ko alam kung hangang kailan ako pwedeng lumaban, subalit natutuwa ako na kahit papaano naipakita ko at napatunayan ko sa aking sarili na kaya ko, at sana kapag hindi ko na kayang lumaban pa ay maipagpapatuloy nang aking mga kapatid ang aking nasimulan, ang aming hangarin na mabigyang laya ang aming pamilya mula sa kahirapan.

Malayo pa ang aming lalakbayin, pero tangan ko sa aking puso ang aking tunay na hangarin kung kayat ang bawat unos na nagdaraan ay kinakaya ko at napagtatagumpayan. Alam ko hindi ako nagiisa sa laban, alam kong sa bawat parte nang daigdig may mga ama, ina, anak, kapatid o kamag anak na nakikipaglaban upang mabigyan nang mas disenteng pamumuhay ang kani kanilang pamilya.

Hindi matatawaran ang mga sakripisyong hinahandog nang bawat kasapi nang Pamilyang Pilipino upang mapagtagumpayan ang laban sa kahirapang bumabalot pa rin sa ating bansa. kung kayat lahat nang pwedeng gawin upang magtagumpay ay ating sinusubukan marami sa atin ang umaasang sa paglabas nang bansa ay nasusumpungan ang mga pangarap na ito. Subalit ang ating mga sakripisyo ay maaring mawalan nang saysay kung hindi natin mabigyan nang armas at panangalang ang ating mga mahal sa buhay at higit sa lahat ang maturuan rin silang lumaban.

Naniniwala akong diploma pa rin ang pinakamabisang panangalang sa mga batong ipinupukol nang kahirapan at ang kursong natapos ang maaring tumalo sa kahirapan. Palakasin natin ang bawat miyembro nang pamilyang pilipino sa pamamagitan nito at umasang ang pamahalaan ay gawin rin ang kanyang resposibilidad at matulungan ang bawat mamamayang magkaroon nang mas matiwasay na trabahong mapapasukan.

Ang pakikipaglaban sa kahirapan ay mahaba at mahirap, subalit kung tayong lahat ay magtulong tulong, magkapit bisig at simulang palakasin ang ating tahanan hindi malayong magkaroon tayo nang mas malakas at maunlad na bayan.

Hindi ako OFW, subalit alam kong halos magkaparehas lang ang aming mga hangarin, Hindi ako OFW subalit alam kong halos magkasintulad lang din ang aming mga nararanasang kalungkutan sa pagkakawalay namin sa aming mga mahal sa buhay, Hindi ako OFW subalit alam kong nagsasakripisyo siya hindi lamang para sa kanyang sarili dahil katulad ko siya ay nagsasakripisyo para rin sa ikakaunlad nang kanyang mga mahal sa buhay. Hindi ako OFW subalit alam kong katulad ko siya rin ay umaasang ang ating pamahalaan ay gumagawa nang hakbang upang ang mga mangagawang pilipino saan mang sulok nang mundo ay mapangalaan at mabigyan nang mas malawak na karapatan, at higit sa lahat katulad ko siya rin ay umaasang ang aming mga mahal sa buhay ay bigyang halaga ang aming mga sakripisyo at paghihirap at magpursiging pagyamanin rin ang kanilang mga sarili at lumaban upang umunlad.

Hindi ko man alam ang tunay na pinagdadaanan nang isang OFW sa ibang bansa, subalit alam kong ang kanilang pagnanais na sana ay magising ang puso nang mga namumuno sa ating pamahalaan upang pagibayuhin pa ang kanilang pagtulong at paglilingkod upang maproteksiyonan ang mga mangagawang pinoy ay kasing sidhi rin nang aking nararamdaman

Hinihiling ko na lamang sa panginoon na sana ang mga iniwang mahal sa buhay na dahilan upang magsakripisyo ay maintindihan ang mga sakripisyong ito at suklian ang mga pasakit nang magagandang grado nang mga pinagaaral, at sa mga ibang kamag anak na nanghingi nang tulong na sana ang mga pinaghirapang perang ipinadala ay sa kapakipakinabang na adhikain napunta at hindi sa kung ano anong pampayabang lamang.

Sa lahat nang nagpapakasakit para sa ikakakunlad nang bawat pamilya pilipino, kahit saang parte ka man nang mundo alam kong alam mong ikinararangal ka nang ating bayan at nang bawat taong iyong natutulungan.


Maraming salamat.











Monday, October 11, 2010

OFW at AKO...

Hindi ako OFW, pero isa rin akong mangagawang pinoy na kahit nasa pinas, ay malayo naman sa pamilya,mga kaibigang kasabayang lumaki at sa mga kamag anak na nagbigay inspirasyon upang humakbang pa at makamit ang mga pangarap, kayat kung tutuusin halos parehas lang ang aming nararamdamang pangungulila at pananabik na muling makauwi sa bayang sinilangan at muling madama ang kanilang yakap at pagmamahal.

Hindi ako OFW, subalit iisa lang ang aming mithiin ang mabigyan nang mas maginhawang pamumuhay ang aming mga mahal sa buhay. Ang mapagtapos ang aming mga kapatid o anak sa kanilang pagaaral upang magkaroon sila nang lakas, tibay at talino sa kanilang mga kahaharaping pagsubok sa buhay, Kayat kung tutuusin halos parehas lang kami nang adhikain ang lumayo sa lupang sinilangan at maghanap nang trabahong may mas malaking kita upang matustusan ang mga pang araw araw na pangangailangan.

Hindi ako OFW, pero pareho kaming mangagawa na walang ninanais kundi pagbutihin ang trabaho upang umunlad at magkaroon nang mas magandang buhay, at kasabay nito ang pagasang sana ang aming mga karapatan bilang mangagawa ay igalang at mabigyang pansin at hindi ituring na mga alipin nang mga namumuno sa organisasyong aming pinaglilingkuran, kundi kapareha para sa ikakaunlad nito.

Hindi ako OFW, subalit pareho kaming umaasa na ang pamahalaan ay pansinin ang aming mga karapatan, at tulungan kaming lumaban kung kami ay naaapi at bigyan pa kami nang mas malawak na seguridad, hindi lamang sa mga papel na naipapasa at napipirmahan sa senado kundi sa gawa at tunay na pagtulong nang mga naglilingkod sa gobyerno.

Hindi ko man maramdaman ang tunay na saloobin nang isang OFW, at hindi ko man maipaliwanag nang mas malalim ang kanilang damdamin, alam ko na ang kanilang pagnanais na mapaunlad ang ating bansa upang hindi na muling lumayo upang kumita ay kasing sidhi rin nang aking nararamdaman.

hindi ko man alam ang tunay na pinagdadaanan nang isang OFW sa kanilang mga employer, subalit alam kong ang kanilang pagnanais na sana ay magising ang puso nang mga namumuno sa ating pamahalaan upang pagibayuhin pa ang kanilang pagtulong at paglilingkod upang maproteksiyonan ang mga mangagawang pinoy ay kasing sidhi rin nang aking nararamdaman.

hinihiling ko na lamang sa panginoon na sana ang mga iniwang mahal sa buhay na dahilan upang magsakripisyo ay maintindihan ang mga sakripisyong ito at suklian ang mga pasakit nang magagandang grado nang mga pinagaaral, at sa mga ibang kamag anak na nanghingi nang tulong na sana ang mga pinaghirapang perang ipinadala ay sa kapakipakinabang na adhikain napunta at hindi sa kung ano anong pampayabang lamang.


sana....









ako ay nakikiisa dito

Friday, October 8, 2010

1948 Pinoy Classic movie...

nakakatuwang panoorin ang pagliligawan noong mga panahon nila, malayong malayo sa mga ligawan ngayon.

wala kasi akong magawa, wala rin akong maisip na magandang isulat kaya sinubukan kong maghagilap nang mapapanood sa you tube, ayun oldies ang napag tripan, sana lang masakyan niyo ang trip kong ito.

hehehe... gudlak...



Manila: Queen of the Pacific 1938

I stumbled on this and i thought it would be great to share it with you...



Sunday, October 3, 2010

mahabang pahinga...




wow... pagkatapos nang halos ilang buwan nang pagmumukmok, at pagkalugmok sa kung ano anong bagay, nakaka smile pa rin, kaya lang wala pa ring oras para makapagsulat,...