RPG Metanoia

What do you see?

So anong Month Ka?...

bakit nga?...

Bakit kapag nagmahal ka?

...wala kang nakikitang hindi maganda?...

Harry Potter and the Deathly Hallows..

Hindi ako masyadong die hard fan nang Harry Potter Serries, pero isa ako sa mga  nakipila noong unang araw na ipalabas sa manila ang unang episode nang Deathly Hallows, at ang masasabi ko, okey, panalo, nakakabitin, at talaga namang aabangan mo yung next installment nito na hindi ko pa alam kung kailan ipapalabas.

gusto ko munang ikwento ang kwento ni Beedle the Bard an author of wizarding fantasies and author of the book The Tale of the Three Brothers kung saan nagmula ang kwento nang Deathly Hallows na titulo nang unang yugto nang huling aklat nang Harry Potter Series.

THE TALE OF THE THREE BROTHERS:

One day long ago, three brothers decided to go out travelling the world together. At twilight they came to a treacherous river that had taken the lives of many people who had attempted to cross to the other side. The Peverells, being expert wizards, casually whipped out their wands and created a bridge out of thin air to cross over. No sooner had they set foot on the bridge when they saw a dark, hooded figure blocking their path in the middle of the bridge. This figure was none other than Death himself, and he was outraged that he'd been cheated out of three new victims, since most people usually drowned in the river. However, Death was cunning and pretended to congratulate the three brothers for being able to "evade" him, offering each of them a prize for their skill.


Antioch, the eldest and most boastful of the Peverell brothers, desired power over others, and so he asked Death for a wand that must always win in a duel for its master, a wand worthy of a man who had conquered Death. So Death crossed to an Elder tree near the river bank, snapped off a twig from one of its branches, fashioned a wand fifteen inches in length with the core of a Thestral hair, and gave it to Antioch, promising him that the newly-created Elder Wand would be the most powerful wand in creation.



Cadmus, the middle brother, was an arrogant man and wanted to humiliate Death even further, so he asked Death for the power to bring people back from the dead. So Death walked to the river bank, picked up a black stone from the riverbed, and gave it to Cadmus, promising him that when turned over thrice in one's hand, the Resurrection Stone would have the power to bring back the dead as he had requested.


Ignotus, the youngest and wisest of the three brothers, was a humble man and did not trust Death at all. Rather than ask for something to further his own desires, he asked for something that would enable him to leave Death and not be followed. Death, knowing he may have been outsmarted by Ignotus but not wishing to betray his true intentions in giving the brothers their "gifts," took off his own Cloak of Invisibility that he used to sneak up on people with and gave it to Ignotus with very bad grace. This was no ordinary Invisibility Cloak, as it provided everlasting protection to its wearer and did not fade with age as most Invisibility Cloaks often do. With this, Death stepped aside and allowed the three brothers to continue on their travels as they admired Death's gifts and talked of their adventure.

Eventually, the three brothers separated, each heading toward his home. Antioch reached a village and sought out a wizard with whom he had a quarrel, engaging him in a duel that left the rival wizard dead on the floor. Antioch then proceeded to a nearby inn, where he celebrated his victory and drank heavily in the process. He then drunkenly boasted of his unbeatable wand he had snatched from Death himself, claiming it made him invincible. Later that night, a greedy wizard who had overheard Antioch's ravings crept up to Antioch's room. Finding Antioch unconscious and wine-sodden, the wizard took the Elder Wand from Antioch's belongings and, for good measure, slit Antioch's throat, winning mastership of the Elder Wand for himself. So Death took back his first victim.


Meanwhile, Cadmus returned to his own home and took out the Resurrection Stone. As Death had instructed him, he turned the black stone over thrice in his hands, and, to his joy and astonishment, the image of the girl he had hoped at one point to marry before her untimely death appeared before him. However, she was cold and distant, as though being seen through a veil, and she suffered due to the fact that she no longer belonged in the world of the living and desired to go back to the world of the dead. Upset that the Resurrection Stone could not make it as though she had never died, Cadmus was driven mad with longing, and he took his own life so as to truly join his love in death. So Death took back his second victim.

Though Death searched for many long years, he was unable to find Ignotus, who successfully hid from Death for a good many years using the Cloak of Invisibility. Finally, when he was a ripe old age and had lived a long and happy life, Ignotus decided to take off the Cloak of Invisibility and gave it to his son. Ignotus then greeted Death as an old friend, and together they departed this world as equals.

 the symbol of the deathly Hallows,

the wand, the resurrection stone, and the cloak of invisibility

It is believed that whoever succeeds in uniting all three of the Hallows would become the Master of Death

...and that is the story of the DEATHLY HALLOWS... 

(source: The Tale of the Three Brothers: Harry Potter Wikia.com)

"Ikaw at Ako..."

ikaw at ako,
minsan magkaibigan,
minsan magkaaway,
minsan magkabati,
minsan hindi magpapansinan,
kasi naman minsan ang sungit mo,
minsan naman basta ka nalang nagagalit,
di mo naman sinasabi ang dahilan.
nakakainis ka na nga e,
pero di kita matiis...


.


kapag naglulungkot lungkutan ka sa tabi,..
kapag kunwari iiyak ka na,
kahit alam ko nagdadrama ka lang,
kapag nagpapapansin ka,
kapag nagseselos ka sa wala,
nakakapraning ka na nga e,
sige pa rin,
kahit minsan nakakatawa na,
kahit latay na katawan ko sa kurot mo,
sige pa rin..


.



minsan nakakapagod na,
minsan di na nakakatuwa,
minsan gusto na nga kitang patulan e,
kaya lang,
wala e,
hindi ko kaya,
kaya naman sinasamantala mo,
ewan ko ba sa iyo,..
kesyo alam mong di ko kayang wala ka,
parang gusto mo namang abusuhin...


minsan nga kahit pagod na pagod ako,..
nagpapakarga ka pa,
buti sana kung slim ka,
tuwang tuwa naman ako,
nakakainis,
ginayuma mo ako ano?
makapaghanap nga nang albularyo,
makapaghanap nga nang pangontra,
haaaay...
anak nang tinapang isda...





ikaw na nakibasa,
kung may kilala kang albularyo,
i refer mo naman ako, Please...
pero whag muna ngayon,
ineenjoy ko pa,
iwan mo lang address niya,
puntahan ko after 50 years,
kasi naman tong mangkukulam kong mahal,..
nasa likod ko at nakikibasa,
nangungurot pa...

Shutter Happy Part 2..

mga pictyurs lang ba!... hehehehe...

shutter happy part 1..

Sabi nga nila kung may trigger happy meron din shutter happy, at isa na ako dun hehehe, wala naman akong kaalam alam sa photography pero kung napasakamay ko na ang camera e bahala na.

natutuwa lang ako lalo na kapag may mga tanawin or moments na gusto kong i capture, at sana kahit papano may saysay... hehehe

On Saying Good Bye..

"Life is a journey...

but every journey have to end...

Good bye but we will see you soon... "

Today we finally bid farewell to my Best Friend's Mother.

I just would like to say thank you,

for with out you,

I would have never had my Best Friend..

Thank you Nanay Maria.

hayaan mo lang...

let the wings of fantasy,
bring you to the moon!
let the embrace of fiction,
nurture your imagination!

a line from my poem My Playful Mind in my other blog Coffee Break, wala lang naisip ko lang ishare, nagiisp bata kasi ako ngayon e hehehe nagbabakasali lang may nagiisip bata din diyan maipaliwanag sa akin nang mabuti kung anong ibig sabihin niyan hahaha...

pumila ka...

Pagkahaba haba man nang pila;
makakarating ka rin sa releasing...

Bakit mahal na mahal ko ang Kape....

Mahilig akong magkape, isa ito sa mga hindi ko nakakalimutang inumin sa loob nang isang araw, subalit sa dinami dami nang kapeng nagsulputan sa mundo, iisa lang talaga ang masasabi kong napamahal na sa akin at miss na miss ko na sa ngayon, ang kapeng barako na pinapakuluan ni tatay sa madaling araw gamit ang kanyang mahiwagang takuri at kalan na sabi niya ay ginatungan niya nang pagmamahal kayat masarap ito kahit mapait pait ang lasa pero punong puno nang init.

Bata pa lang ako, mahilig na akong magkape at dahil nagpadala naman ako sa mga pambobola ni tatay, ayun tuluyan akong naadik sa kanyang mahiwagang kape na sinabayan nang sinangag at kung ano anong pwedeng iulam sa umaga bago kami pumasok sa paaralan.

Para tuloy hindi kumpleto ang araw ko kapag hindi ako nakatikim nang kanyang mahiwagang kape, at talagang nagmamaktol pa ako noon sa umaga kapag nahuli siya nang gising at hindi nakapagpakulo nang kanyang mahiwagang kape.

Nakakatuwang balikan ang mga ala alang hatid nang kape sa aking buhay, at hindi ko tuloy maiwasang ngumiti kung minsan habang humihigop ang kape sa opisina na hindi kasing sarap nang mahiwagang kape na luto nang aking tatay.

Kadalasan instant ang mga kapeng naiinom ko ngayon, yung tipong ilalagay mo lang sa tasa, bubuhusan nang mainit na tubig, presto may kape ka na. Hindi katulad nang kape nang aking tatay na binabantayan niyang kumulo muna ang tubig bago niya lagyan nang pulbos nang kape na una niyang niluto, giniling at inimbak sa garapon na sabi niya ay para lalong bumango at sumarap dahil hinahaluan niya ito nang pagmamahal, at sabi pa niya huwag daw naming sasayangin ang kape niya dahil parang sinayang din namin ang kanyang pagmamahal.

Pasok na pasok naman ang kanyang mga pambobola sa aming magkakapatid, minsan pa nga nagkakasumbungan dahil hindi namin inuubos ang kapeng tinimpla niya. Minsan nagagalit siya, minsan naman tawa lang siya nang tawa, minsan naman tinatakot niya kaming hindi na siya magluluto nang mahiwagang kape niya, tatahimik naman kaming magkakapatid at magsisisihan kung bakit nagsumbong pa, o kaya ay bakit kasi hindi inubos ang kape niya.

haaay.. nakakamiss talaga.

Malayo ang eskwelahan sa bahay namin, kailangan pa naming tumawid nang ilog at maglakad nang halos isang kilometro mula sa pampang nang ilog bago kami makarating sa paaralan, kayat kailangan naming gumising nang maaga para hindi malate sa flag ceremony.

Kadalasan hindi pa sumisikat ang araw ay hinahatid na niya kami sa pampang nang ilog at itinatawid niya kami gamit ang kanyang maliit na bangka na ipinasadya talaga upang makatawid kami nang hindi na kailangan antayin pa ang bangkero na kadalasan namang tanghali na kung gumising.

Malamig ang madaling araw sa probinsiya at kadalasan ang tanging baon naming panlaban sa lamig ay ang init nang kanyang tinimplang kape na sabi niya ay puno nang pagmamahal.

Nangingiti ako kapag naiisip ko ang mga pambobolang yun ni tatay na swak na swak naman sa aming mumunting isipan, ngayon kung minsan nagigising ako sa madaling araw na hinahanap hanap ang aroma nang kapeng barako na lagi kong nasasamyo at gumigising sa akin na sa mahabang panahon ay nagsilbing alarm clock sa aming magkakapatid, yun bang tipong kahit tulog na tulog ka bastat naamoy mo ang kapeng barako mapapatayo ka dahil baka maubusan ka, patay kang bata ka, wala kasi yung second batch at no refill pa hehehehe.

Matagal tagal na rin akong hindi nakakauwi sa probinsiya dala na rin nang mga responsibilidad at trabahong hindi maiwan iwan, subalit walang araw na nagdaan na hindi ko naiisip at inaasam na muling matikman ang kapeng tinitimpla niya na nagbibigay enerhiya sa aming lahat sa madaling araw.

Ngayon masisisi mo ba ako kung bakit mahal na mahal ko ang kape?

Kwento lang naman....

Araw na naman nang mga patay, at siyempre uso na naman ang takutan, minsan nakakatuwa lalo na kapag ikaw ang nananakot at nakakainis naman kapag ikaw na ang tinatakot, pero lalong nakakatawa kapag nanood ka lang sa mga takutang nagaganap.

Pero mas nakakatawa, na nakakainis, na nakakatakot kapag ikaw mismo ang nananakot sa sarili mo, yun bang tipong alam mong magisa ka lang sa bahay, sa kuarto, o kaya sa opisina, nang biglang may kumaluskos sa likuran mo, o kaya biglang may bumulong, at sa di maipaliwanag na dahilan biglang nagtayuan ang mga buhok mo sa batok, habang pakiramdam mo ay unti unting lumalaki ang ulo mo.

Ang sarap tumakbo sa mga pagkakataong ganyan di ba? Pero paano kapag sa pagtakbo mo, may nakaabang na palang anino sa pintuan, at sa paglingon mo sa iyong pinang galingan ay may nakatayong babaeng nakaputi.

Syet!.. tigas to the bones ang aabutin mo niyan... pero teka parang may nakatayo ata sa likuran mo!

hehehe, joke lang, nadala lang nang konti sa usapan, pero sino unang tatawagin mo? si Inay, si Itay, si Kuya, si Ate, o si boypren/gerlpren?

Minsan kapag nasa alanganin tayong sitwasyon, may mga tao tayong tinatawag, mga taong sa palagay natin ay safe tayo sa kanilang piling, hindi ka na makakapili kung minsan at magugulat ka nalang na siya ang nasambit mo at gusto mong dumating para alalayan ka.

Pero paao kung ang naiisip mong pangalan ay patay na, at sa di inaasahang pangyayari dumating nga, hehehe, joke lang ulit, pero malay mo, nasa likuran mo siya ngayon at nakikibasa na rin.. hehehehe...

Subukan mo kayang sumilip sa ilalim nang mesa? o kaya sa kama? sa aparador, may kumakaluskos ba?...

hehehe ako rin natatakot na, madals lang akong magisa sa bahay, at kahit sanay na akong may kung ano anong naririnig at nakikita, hindi pa rin mawala yung takot, lalo na kapag sinabayan nang malamig na hangin at ang nakakapangilabot na pagtindi nang balahibo sa batok at paglaki nang ulo.

Happy Halloween kaibigan...

at sana sa ating pagunita sa ating mga mahal sa buhay na namayapa ay ang panalangin na matahimik at mamayapa na sila.

Life...

sometimes you just wonder
what went wrong...
sometimes you would ask
what did i do?...
sometimes you would blame others
and GOD too...
but have you really looked back
and see what you've been through?..


sometimes you lost faith
and never felt like moving on...
sometimes you feel like staying
and never look to the future...
sometimes its easy to just cry
and let your emotions out...
sometimes is easier to be lost
and wander along the path...

mistakes are our teachers
they teach us life's hard lessons...
regrets serves as guides
not to commit that same actions...
tears are our outlets
to empty our loads...
tomorrow bring us hope
to keep moving on...


life is a cycle
you need to learn...
life is cycle
you need to understand...
life is fast moving
you need to catch up...
for life will continue
with or without you in his arms...

itagay mo!

Kung malungkot ka...
kung may dapat ipagsaya...
o kahit trip lang ba...

may kasama man o wala...
may kulay man yan o wala..
may pulutan man o wala...

okey lang yan...
basta ang mahalaga...
MALASING KA!...

tagay mo pre!!...

I dream a dream..

Its easy to dream a dream, but as the song says,

"...And there are storms we cannot weather..."

"...Now life has killed the dream I dreamed...."

but i think, it is better to have dreamed and tried to achieve it, rather than never dreamed and never tried...





and sometimes when you cease believing,
when you stopped dreaming,
when you need help to believe again,
and to dream again...

search your heart,
an amber still lingers,
just waiting for you
to turn it into a burning fire..

Mama's Boy

Lahat tayo may mga pagkakataong nanghihina at nalulugmok dahil sa mga dumarating na mga pagsubok. May mga pagsubok na kung minsan sa tingin natin kaya, pero may mga problemang kung minsan ay higit kesa sa ating taglay na lakas.

Sa pamilya ako kumukuha nang lakas lalo na sa aking ina na siyang laging nagbibigay sa akin nang tatag at patnubay, at inaamin ko, isa akong mama's boy, sa kanya ako umiiyak kapag hindi ko na kaya, at sa kanya ako humihingi nang tulong upang ako'y alalayan sa lahat nang mga nagdaraang pagsubok at sa kanya rin ako nanghihingi nang tulong upang muling makabangon.

Nais kong magpasalamat dahil kahit kelan hindi niya ako pinabayaan. Maraming salamat po at sana ay patuloy niyo po akong gabayan gayon din ang aking mga kapatid at mga kaibigan. Maraming salamat po sa inyong pagpapala at sana ay patuloy niyo kaming gabayan at patnubayan upang magampanan namin ang aming mga tungkulin sa araw araw para sa ikararangal nang iyong anak.

Maraming maraming salamat po...

Amen.

Just another day...

Last week was one hell of a ride , I was up, down and most of the time tossed and almost thrown overboard. I just hold on tight with high spirit but anchored my feet in the ground, and that worked for me.

I don't want to speak about the details but i would like to share what i learned.



"Put your heart in everything you do and make it always your best, allow your self to shine but never ever think that you are indispensable".


Sometimes we tend to take our job easy and treat it like we don't care, but beware if the management see's there's no difference if you're in or out they always have the time and authority to fire you. I say love what you do and never settle for "PWEDE NA YAN" output, for even the hardest job would just be like eating peanuts as long as you put your heart in to it, and if you love it you'll never want to settle for the second best.

If you did the best of what you can do and offer, never ever think that you are indispensable unless you own the business but too much bossiness might also lead to a day when no one would like to work for you. I say put your heart into it but never to put it in your head.

Sometimes if we excel and reach the pinnacle of what we do, the praises, rewards and honors we receive tend to blow our heads out of proportion and if not controlled might literally blow us into pieces. Always have your feet anchored to the ground and share the glory and credit to your team and friends.

Consider your team and friends as your life support, with out them you could not function effectively though you function independently. Your team could break your fall and your friends could cushion the fall.

I learned a lot though i didn't learn everything yet, for learning is a never ending process that would benefit you if you keep on listening and practice what you've been taught.

I resigned not because i lost the battle but because i lingered too long in my comfort zone. You can never put a good man down, and next week is a new beginning for me as i stand up against the challenge of a new career.

Good luck to me and to the company i will be associated with and foresee the great days ahead.


I just have one question about this post "did i make sense?"...

"Mas Matibay na Tahanan Para sa Mas Matibay na Bayan"

"Strengthening the OFW Families: Stronger Homes for a Stronger Nation"
"Mas Matibay na Tahanan Para sa Mas Matibay na Bayan"

Isa akong anak na lumaki sa hirap na ang tanging ninanais sa ngayon ay ang maiahon ang aking mga magulang at mga kapatid mula sa yakap nang kahirapan. Hindi ko alam kung magtatagumpay ako sa aking hangarin subalit mas magandang subukang lumaban kesa hayaan na lamang lamunin nang kahirapan ang aking munting kayamanan. Ang aking Pamilya.

Hindi tamad ang aking mga magulang, naitaguyod nila nang matiwasay ang aking pag aaral, salamat sa banana que, kamote que, turon, at kung ano ano pang pwedeng pagkakitaan na pwede nilang ibenta at ipunin para sa aking matrikula at baon sa tuwing ako ay luluwas papuntang eskwelahan.

Panganay ako mula sa anim na magkakapatid, at bilang panganay inisip kong tangan ko sa aking balikat ang responsibilidad na subukang iahon ang aming pamilya mula sa kahirapan at maging ehemplo sa aking mga nakakabatang kapatid na hindi dapat mawalan nang pagasa at subuking lumaban hangat may pagkakataon.

Hindi pa inaabot nang karangyaan ang aming liblib na lugar kung kayat ako ay lumuwas nang maynila upang makipagsapalaran. Wala akong baong maraming pera, tanging lakas nang loob at pagmamahal na handog nila tatay at nanay ang aking taglay na lalong pinalakas nang aking mithiing magtagumpay at makatulong upang makapag aral din ang aking mga kapatid, dahil kung ang diploma ay hihinto sa aking mga kamay at hindi ko ito maililipat sa kanilang mga palad alam kong wala ring mangyayari sa aming laban. Dito ko hinugot ang tapang at pinilit kong ikinubli ang aking pagaalinlangan kahit hindi ko alam ang kapalarang naghihintay sa akin sa lungsod.

Balde baldeng luha na punong puno nang pagmamahal at pagasa ang pabaon ni Inay sa akin na walang tigil sa pagbibigay niya nang paalala na huwag pababayan ang sarili dahil mas mahalaga pa rin daw ang kalusugan upang may lakas na pwedeng ilaban sa ano pa mang unos na darating. Samantalang ang aking itay naman ay tahimik lamang na nagmamasid, may mga luhang ayaw kumalas sa kanyang mga mata na larawan nang tapang at ang tanging nasambit niya ay ang sundin ko ang bawat bilin ni nanay.

Ayaw ko na sanang balikan pa ang araw na iyon, dahil akala ko ang araw na iyon ang pinakamasakit kong karanasan ang mawalay sa piling nang mga magulang na tunay na nagmamalasakit at nagmamahal, subalit sa tuwing akoy malulugmok, mawawalan nang trabaho, o kaya ay may problema, ang mga luha ni nanay at ang pagsambit ni tatay na sundin ko ang lahat nang bilin ni inay ang siyang naguudyok upang akoy muling bumangon at patuloy na lumaban. Ngayon ko lang tunay na naiintindihan na ang aking lakas ay mula sa kanila, at para rin sa kanila.

Hindi madaling makahanap nang trabahong may malaking sahod dito sa maynila ,yung tipong pagkatapos mong bumili nang sabon, bigas, at toothpaste ay may matitira pang pambili nang ulam na hindi nagagalaw yung pambayad nang bahay, tubig at ilaw. Pero sa hindi maipaliwanag na dahilan may natitira pang pera para makapagpadala ako sa probinsiya para sa baon at matrikula nang aking mga kapatid.

Maraming beses ko na ring ninais na mangibang bansa upang kumita nang mas malaki, kaya lang hindi natutuloy dahil kadalasang problema ang kakulangan sa budget, kaya't patuloy pa rin akong nakikipagsapalaran sa ating bansa at umaasang sa kakarampot na kita ay matutupad pa rin ang aking pangarap ang mapagtapos ang aking mga kapatid, upang sa gayon ay makaahon din sila sa hirap na aming nararanasan.

Hindi ko alam kung tunay na naiintindihan nang aking mga kapatid ang aking sakripisyo, pero natutuwa ako na sa bawat taong ginugugol nila sa paaralan laging matataas ang markang ipinapakita nila sa akin sa tuwing natatapos ang bawat semestre, at masaya akong ipamalita sa inyo na ang pangatlo namin sa ngayon ay hindi na kailangan magbayad pa nang tuition fee dahil scholar na ito nang Unibersidad na kanyang pinapasukan.

Alam kong hindi ako nagiisa, marami tayong lumalaban sa kahirapan na ang tanging ninanais ay ang umangat ang kabuhayan at tuluyang makahulagpos mula sa yakap nang kahirapan, kung kayat katulad ko ay marami pa ring kababayan natin ang gustong lumabas nang bansa at doon hanapin ang nagtatagong tagumpay, subalit nais ko lang ipaalala kung hindi natin isasama sa laban ang mga taong ating gustong ipaglaban ay maaring matalo tayong tuluyan nang kahirapan.

Hindi ko alam kung hangang kailan ako magiging matatag, at lalong hindi ko alam kung hangang kailan ako pwedeng lumaban, subalit natutuwa ako na kahit papaano naipakita ko at napatunayan ko sa aking sarili na kaya ko, at sana kapag hindi ko na kayang lumaban pa ay maipagpapatuloy nang aking mga kapatid ang aking nasimulan, ang aming hangarin na mabigyang laya ang aming pamilya mula sa kahirapan.

Malayo pa ang aming lalakbayin, pero tangan ko sa aking puso ang aking tunay na hangarin kung kayat ang bawat unos na nagdaraan ay kinakaya ko at napagtatagumpayan. Alam ko hindi ako nagiisa sa laban, alam kong sa bawat parte nang daigdig may mga ama, ina, anak, kapatid o kamag anak na nakikipaglaban upang mabigyan nang mas disenteng pamumuhay ang kani kanilang pamilya.

Hindi matatawaran ang mga sakripisyong hinahandog nang bawat kasapi nang Pamilyang Pilipino upang mapagtagumpayan ang laban sa kahirapang bumabalot pa rin sa ating bansa. kung kayat lahat nang pwedeng gawin upang magtagumpay ay ating sinusubukan marami sa atin ang umaasang sa paglabas nang bansa ay nasusumpungan ang mga pangarap na ito. Subalit ang ating mga sakripisyo ay maaring mawalan nang saysay kung hindi natin mabigyan nang armas at panangalang ang ating mga mahal sa buhay at higit sa lahat ang maturuan rin silang lumaban.

Naniniwala akong diploma pa rin ang pinakamabisang panangalang sa mga batong ipinupukol nang kahirapan at ang kursong natapos ang maaring tumalo sa kahirapan. Palakasin natin ang bawat miyembro nang pamilyang pilipino sa pamamagitan nito at umasang ang pamahalaan ay gawin rin ang kanyang resposibilidad at matulungan ang bawat mamamayang magkaroon nang mas matiwasay na trabahong mapapasukan.

Ang pakikipaglaban sa kahirapan ay mahaba at mahirap, subalit kung tayong lahat ay magtulong tulong, magkapit bisig at simulang palakasin ang ating tahanan hindi malayong magkaroon tayo nang mas malakas at maunlad na bayan.

Hindi ako OFW, subalit alam kong halos magkaparehas lang ang aming mga hangarin, Hindi ako OFW subalit alam kong halos magkasintulad lang din ang aming mga nararanasang kalungkutan sa pagkakawalay namin sa aming mga mahal sa buhay, Hindi ako OFW subalit alam kong nagsasakripisyo siya hindi lamang para sa kanyang sarili dahil katulad ko siya ay nagsasakripisyo para rin sa ikakaunlad nang kanyang mga mahal sa buhay. Hindi ako OFW subalit alam kong katulad ko siya rin ay umaasang ang ating pamahalaan ay gumagawa nang hakbang upang ang mga mangagawang pilipino saan mang sulok nang mundo ay mapangalaan at mabigyan nang mas malawak na karapatan, at higit sa lahat katulad ko siya rin ay umaasang ang aming mga mahal sa buhay ay bigyang halaga ang aming mga sakripisyo at paghihirap at magpursiging pagyamanin rin ang kanilang mga sarili at lumaban upang umunlad.

Hindi ko man alam ang tunay na pinagdadaanan nang isang OFW sa ibang bansa, subalit alam kong ang kanilang pagnanais na sana ay magising ang puso nang mga namumuno sa ating pamahalaan upang pagibayuhin pa ang kanilang pagtulong at paglilingkod upang maproteksiyonan ang mga mangagawang pinoy ay kasing sidhi rin nang aking nararamdaman

Hinihiling ko na lamang sa panginoon na sana ang mga iniwang mahal sa buhay na dahilan upang magsakripisyo ay maintindihan ang mga sakripisyong ito at suklian ang mga pasakit nang magagandang grado nang mga pinagaaral, at sa mga ibang kamag anak na nanghingi nang tulong na sana ang mga pinaghirapang perang ipinadala ay sa kapakipakinabang na adhikain napunta at hindi sa kung ano anong pampayabang lamang.

Sa lahat nang nagpapakasakit para sa ikakakunlad nang bawat pamilya pilipino, kahit saang parte ka man nang mundo alam kong alam mong ikinararangal ka nang ating bayan at nang bawat taong iyong natutulungan.


Maraming salamat.

OFW at AKO...

Hindi ako OFW, pero isa rin akong mangagawang pinoy na kahit nasa pinas, ay malayo naman sa pamilya,mga kaibigang kasabayang lumaki at sa mga kamag anak na nagbigay inspirasyon upang humakbang pa at makamit ang mga pangarap, kayat kung tutuusin halos parehas lang ang aming nararamdamang pangungulila at pananabik na muling makauwi sa bayang sinilangan at muling madama ang kanilang yakap at pagmamahal.

Hindi ako OFW, subalit iisa lang ang aming mithiin ang mabigyan nang mas maginhawang pamumuhay ang aming mga mahal sa buhay. Ang mapagtapos ang aming mga kapatid o anak sa kanilang pagaaral upang magkaroon sila nang lakas, tibay at talino sa kanilang mga kahaharaping pagsubok sa buhay, Kayat kung tutuusin halos parehas lang kami nang adhikain ang lumayo sa lupang sinilangan at maghanap nang trabahong may mas malaking kita upang matustusan ang mga pang araw araw na pangangailangan.

Hindi ako OFW, pero pareho kaming mangagawa na walang ninanais kundi pagbutihin ang trabaho upang umunlad at magkaroon nang mas magandang buhay, at kasabay nito ang pagasang sana ang aming mga karapatan bilang mangagawa ay igalang at mabigyang pansin at hindi ituring na mga alipin nang mga namumuno sa organisasyong aming pinaglilingkuran, kundi kapareha para sa ikakaunlad nito.

Hindi ako OFW, subalit pareho kaming umaasa na ang pamahalaan ay pansinin ang aming mga karapatan, at tulungan kaming lumaban kung kami ay naaapi at bigyan pa kami nang mas malawak na seguridad, hindi lamang sa mga papel na naipapasa at napipirmahan sa senado kundi sa gawa at tunay na pagtulong nang mga naglilingkod sa gobyerno.

Hindi ko man maramdaman ang tunay na saloobin nang isang OFW, at hindi ko man maipaliwanag nang mas malalim ang kanilang damdamin, alam ko na ang kanilang pagnanais na mapaunlad ang ating bansa upang hindi na muling lumayo upang kumita ay kasing sidhi rin nang aking nararamdaman.

hindi ko man alam ang tunay na pinagdadaanan nang isang OFW sa kanilang mga employer, subalit alam kong ang kanilang pagnanais na sana ay magising ang puso nang mga namumuno sa ating pamahalaan upang pagibayuhin pa ang kanilang pagtulong at paglilingkod upang maproteksiyonan ang mga mangagawang pinoy ay kasing sidhi rin nang aking nararamdaman.

hinihiling ko na lamang sa panginoon na sana ang mga iniwang mahal sa buhay na dahilan upang magsakripisyo ay maintindihan ang mga sakripisyong ito at suklian ang mga pasakit nang magagandang grado nang mga pinagaaral, at sa mga ibang kamag anak na nanghingi nang tulong na sana ang mga pinaghirapang perang ipinadala ay sa kapakipakinabang na adhikain napunta at hindi sa kung ano anong pampayabang lamang.


sana....

ako ay nakikiisa dito

1948 Pinoy Classic movie...

nakakatuwang panoorin ang pagliligawan noong mga panahon nila, malayong malayo sa mga ligawan ngayon.

wala kasi akong magawa, wala rin akong maisip na magandang isulat kaya sinubukan kong maghagilap nang mapapanood sa you tube, ayun oldies ang napag tripan, sana lang masakyan niyo ang trip kong ito.

hehehe... gudlak...

Manila: Queen of the Pacific 1938

I stumbled on this and i thought it would be great to share it with you...

mahabang pahinga...

wow... pagkatapos nang halos ilang buwan nang pagmumukmok, at pagkalugmok sa kung ano anong bagay, nakaka smile pa rin, kaya lang wala pa ring oras para makapagsulat,...

Kaibigan

Friends sometimes come and go, but they sure leave a mark in your life or in your heart, some memories could be something worth remembering and some could just be plain memories that vanishes as time passes by!

Its not always the length of friendship but on how the friendship was and will be, there is no exact definition of it because its meaning differs in every aspect of life but every person has a friend or someone he can call a FRIEND in any part of his existence!

Beauty

Beauty... have you ever wondered its real meaning? most of us judge and sometimes we are judge by it, but have you discovered the real meaning and essence of the word?

... some believe that beauty is defined with the curves of the body, the shape of ones face, and other things that are pleasing to the eyes, qualities that often go away as age conquer us, qualities that we thought our own but unfortunately , they leave us...

... it is very unfortunate to think that all of us are deceived by these qualities, qualities that sometimes camouflage the real us, the real beast within..

... how often do we stare and despise those we believe are not at our level, how often do we laugh and glare those that we believe are ugly?..

hmmmmmm..... should we pity them? or should we pity ourselves?..

.. a question i don't know how to answer... and pity me for so long i have searched but the answer is beyond my grasp...

... I may not have the answers today, but eventually i know the answers will pour in my palm, but would those answers be too late for me?

... do you have the same dilemma?..

... do you have the same questions?..

... do we have the same thing in mind?..

... when will we find the answers?..

... i do not know, but for sure you and i will be in a quest to know the real meaning and essence of the word...

... help me... let us join hands and travel the world in search for the answers of these questions...

... will you?

luha...

bakit kaya no? kung masaya ka, tumutulo luha mo, minsan may kasama pang sipon, kung nalulungkot ka at nagagalit, ganun din! tulo din luha mo, uhog at may kasama pang sipon.

Nakakatawang nakakalungkot isipin kung minsan no? Ganon na ba tayo kaiyakin at parang sa lahat nang pagkakataon ay umiiyak at napapaluha tayo.

Yung iba, pilit na itinatago ang mga luha nila, lalo na kapag mga lalaki, kasi nga sa Pinas kapag lalaki ka dapat matatag ka, at di ka naaapektuhan nang mga kadramahan at baka isipin nang iba na bading ka.

Kadalasan luha lang ang mga nakikita mo sa mga lalake, at kung may nakatingin ay agad na magpupunas, isa o dalawang patak lang okey na yun, tama na at magtatago na para makaiyak, pero kadalasan kinikimkim lang, kadalasan nga kapag may mga lalaking umiiyak nasasabihang parang di lalake.

Yung iba naman ay parang mga baka lang kung umatungal sa lakas nang pagpapahayag nang kanilang mga damdamin, at kadalasang nakikita mo to sa mga babae at kadalasan may kasama pang sigaw, kumpas nang kamay at kung minsan ay meron pang mga nahihimatay, at kapag babae okey lang kahit minuminuto pang umiiyak, kasi nga dito sa atin ang babae ay malalambot ang puso at iyakin.

Pero bakit kaya ano? kahit hindi ka malungkot o masaya kapag nakakakita ka nang mga taong umiiyak, napapaiyak ka na rin lalo na kapag kaibigan mo, kakilala o kahit sino lang basta ang iniiyakan nya ay naiyakan mo na dati at naiintindihan mo ang kanilang pinagdaraanan ay napapaluha ka na rin.

Nakakatawa no? kung minsan nga makaisip ka lang nang mga malulungkot na bagay o kaya ay nakapanood ka nang mga umiiyak sa tv o kaya sa sinehan, maya maya ay sumisinghot ka na rin, tulo na din luha mo lalo na kapag nakakarelate ka sa mga iniiyakan nila.

Napapaisip nga ako e, iyakin ba ang mga pinoy? Cyempre kapag mga lalake ang tatanungin, ang magiging sagot nila ay hindi, ewan ko lang kapag mga babae ang tatanungin, pero may ilan ang siguradong magsasabing oo, at may ilan na hindi aamin.

Haay naku, bakit ko ba naisipang isulat ito? baka mamaya napapaluha ka na. May kasalanan pa ako hehehe..

Pero ang mahalaga ay malaman natin na ang pagluha ay hindi para lamang sa mga babae, ito ay para sa lahat nang tao, kapag may mata ka na nakakita s mga nakakalungkot na bagay at pusong nakakaramdam nang pagmamahal ay tama lang na umiyak mapababae ka man o lalake.

Ate at kuya salamat sa pagbabasa, kung napaluha ka di ko na kasalanan, pero kung nainis ka, kasalanan mo yun

Mangarap Ka..

Sabi nga nila libre namang mangarap kayat kung may pagkakataon ka at mangangarap, lakihan mo na at taasan, libre naman yun at bawat tao ay may karapatang gawin yun.

Pero kapag nangarap ka gumalaw ka at maghanap nang mga paraan upang ang iyong mga pangarap ay magkaroon nang buhay at maging katotohanan.

Ang mga pangarap mo ang siyang magbibigay sa iyo nang lakas at tibay upang lumaban sa mga unos nang buhay, at upang tumayo ka at patuloy na humakbang sa tuwing ikaw ay madadapa para makamit at tuluyang buuin ang mga ito.

Lumaki ako sa bukid, malayo kami sa kabihasnan, matatanaw mo na ang bundok nang Sierra Madre sa Kanluran at ang ilog nang rio chico naman ang pumapaligid sa aming nayon sa iba pang direksyon.

Masarap mabuhay sa bukid. Walang problema at higit sa lahat malinis ang hangin at libre ang mamasyal, subalit mahirap ang buhay sa nayon. Maraming pagkain kung masipag ka subalit walang pera na pwedeng ipantustus sa mga iba pang pangangailangan.

Bata palang ako sabi nila ay ambisyoso na daw ako, di ko rin masabi kung papano at bakit nila nasabi yun pero sa palagay ko ay tama sila. Mahal ko ang bukid na aking nilakihan subalit ayokong manatili dito habang buhay. Gusto kong maglibot sa iba pang lugar, at tumuklas ng mga bagay bagay na di ko pa nasisilayan sa aming nayon at ang maglakbay sa iba pang sulok nang daigdig.

Subalit ang buhay ay hindi isang palabas sa sine na laging may masayang kwento at katapusan, na ang bida ay palaging nananalo at nakakamit kung anuman ang kanyang naisin.

Nangarap ako, nadapa, at bumangon subalit di ko pa rin nakakamit ang aking mga pangarap. Nasa kalagitnaan pa rin ako nang paglalakbay at alam ko marami pang hirap at pasakit ang aking mararanasan bago ko makamit ang tagumpay na aking inaasam.

Mahaba pa ang aking lalakbayin subalit sa aking pagbabalik tanaw ay dito ko nakilala ang mga taong naghangad na makamit ko ang aking inaasam na tagumpay, Sa paglalakbay na ito nakasabay ko at naging kaibigan ang mga katulad ko rin nangangarap.

Marami akong nakakasabay at naging kaibigan, ang ilan ay dumaan lang at tuluyan ring lumisan subalit may mga ilan na gumagabay pa rin at tumutulong pa rin upang marating ko ang aking mga pangarap.

Sana lahat nang tao ay mangangarap din at tatahak sa daan patungo sa lugar nang mga buong pangarap, mahirap ang daang ito at marami ang hindi na ipinagpapatuloy pa ang kanilang paglalakbay, subalit sa twing lilingon ka sa iyong pinangalingan ay makikita mo ang mga taong iyong nakasabay, tumulong at nakipagagawan sa iyong pangarap.

Salamat at kahit papaano ay patuloy pa rin ako sa paglalakbay at alam ko mararating ko rin ang dulo at makakamtan ko rin ang aking mga pangarap.

Positive? o Negative?

mejo matagal tagal na rin pala ang huli kong bisita at pag update dito, masyado akong nalibang sa pagharap sa kung ano anong problemang dumating sa aking buhay at sa trabaho...

nakakatuwa lang isipin na pagkatapos nang lahat lahat na pinagdadaanan ko ay heto, nakatayo at lumalaban pa rin kahit papano...

pero hangang kelan kaya???... hehehe

gusto kong magmukmok at umiyak pero wala namang mangyayari diba???

gusto kong tumakbo at magtago pero saan naman ako pupunta???....

harapin na nga lang at baka matapos na yan, e di solb, no problem... okey na ulit.. pwede diba?

Hindi ako yung tipo nang taong puro positive ang nakikita, kung minsan mas marami nga akong nakikitang negative, pero minsan ang ulo kaya nilagyan nang utak at nilagay sa pinakaitaas na bahagi nang iyong katawan ay para lagi mong naalala at magamit ito.

Hindi rin ako yung tipong plastic na tao, subalit hindi ka pala pwedeng mamuhay na laging totoo, minsan kailangan mo rin palang magpaka plastic upang makasurvive sa magulong mundo nang mga sinasabi nilang "PROFESSIONALS".

Hindi ko rin alam kung bakit sila tinawag na "Profesional" samantalang hindi rin naman yata nila naintindihan tulad ko kung ano ang tunay na kahulugan nito sa dikstionaryo na kung ihahambing mo sa tunay na kalakaran sa mundo ay kakaiba at nakakatawa...

Minsan masarap din palang sumama nalang sa agos, hayaang dalhin ka nang tubig o hangin sa ibat ibang lugar, dahil mahihirapan ka lang kung pilit mong puntahan ang mga nais mong marating lalo na kung sinasalubong mo ang ihip nang hangin o kaya ay ang agos nang tubig...

Hindi ko sinasabing huwag kang magpakatotoo, subalit kung alam mong mahihirapan ka upang maabot ang iyong mga nais, ipagpipilitan mo pa rin ba???

Kung ang mga paniniwala mo ay ayaw tangapin nang nakararami, maaring bang ikaw ang talagang hindi nakakaintindi???

Kung sa bawat bigkas mo nang katotohanan ay maraming masasaktan at maaring ikabagsak mo, magsasalita ka pa rin ba???

maraming tanong na hindi ko mawari kung saan huhugutin ang mga sagot, pero ang alam ko kaya nga tayo binigyan nang free will ay upang magawa natin ang bagay na nais natin ayon sa ating kunsensiya, pero may konsensiya ka nga ba???

pwede bang mamahagi nang safeguard? baka sakaling sa pagbukas nila nang karton o sachet nito ay may nakalakip na mga katagang.....

"YOU WON 1 MELYON KONSENSIYA"....

amen...

old house secrets

I live in an old house! but i didn't expect that this old house holds so many secrets!


I thought this is just an ordinary piece of furniture stored up in the second floor but when i finally decided to open it up, wow an old player!


I was practically covered with dust because we do not ussualy open this room where old stuff are stored!

I thought this is already busted but because i am naturally "Pakialamero" hehe, I tried turning it on and wow, the old player is still working haha!





the fun and excitement i felt was WOW! imagine i don't exactly know how old this player but this is one certified antique!

And other old players just showed themselves to me! hahaha

Choices....

"Once in a while you have to make a choice! You make the best choice and sometimes dared to make the worst choice, but either way, as long as you made a choice, You have to bear the consequences and make the best out of it!!!.."


Minsan nakakapagod na! Minsan gusto mo nang umayaw, pero kailangan mong lumaban, hindi para lang sa iyo pero para sa mga mahal mo na umaasa sa iyo, mahirap, masalimuot, pero kailangan mong muling humakbang at ipagpatuloy ang laban...

At sa iyong paglalakbay, hindi maiiwasang may masumpungan kang sangang daan kung saan kailangan mong mamili, at sa bawat desisyong iyong gagawin ay nakasalalalay hindi lamang ang iyong kinabusan pero nang lahat nang umaasa sa iyong kakayahang humusga at mamili nang mas nakabubuti sa iyo, o kaya ay para sa inyo....

Pero paano kapag ang napili mo ay iyong pinagsisisihan? Paano kung ang napili mo ay isang pagkakamali? paano mo ito lulusutan at paano mong maibabalik ang isang lumipas na pagkakataon upang makapamili?

Sabi nga nila ang opportunidad daw ay isang beses lang kung dumaan sa iyong buhay at sabi rin nila ito daw ay parang isang matandang ang buhok ay nasa magkabilang gilid lamang na mabilis na dumaraan at kapag dumaan sa iyong tapat ay kailangan mong sungaban dahil kapag itoy nakalampas ay hindi mo na mahahabol at lalong hindi na ito magbabalik sa iyong paglalakbay...

Pero paano kung pinili mong hayaan na lang itong dumaan sa harap mo? Paano kung pinili mong huwag siyang tignan? paano kapag pinili mong huwag nang pumili at ipagpatuloy na lamang ang anumang iyong ginagawa nang siya ay dumaan?...

Mahirap isipin pero mas mahirap ang magsisi, ito ang pinili mo at dapat lamang na ito ay iyong panindigan, maaring mahirap pero mas mahirap ang malugmok at umiyak dahil sa pagsisisi at pagaalinlangan sa sariling kakayahan...

Sabi nga nila, mas maganda na iyong kahit papano ay may napili ka, at kung ano man daw ang iyong pinili ay dapat mong pagyamanin ito at gawing inspirasyon upang mas umunlad ang iyong pamumuhay...

ewan ko kung tama... naguguluhan din ako, may pinalagpas din akong pagkakataon at nagkataon din naman na ang pinili ko ay siyang mas lalong nagpapahirap sa aking kalooban...

hindi ko rin maintindihan ang takbo nang buhay, ang biro nang tadhana, pero anuman ang mangyari hindi ako malulugmok dahil sa aking desisyon, desisyon ko ito at anuman ang kahihinatnan nito ay dapat ko itong pagyamanin upang maging kapakipakinabang...

sana...

Philippine Folk Dance: Carinosa

natutuwa lang akong magbalik tanaw, ito yung lagi naming sinasayaw kapag closing ceremonies sa elementary.

alam ko kahit papano, napanood mo na to, o kaya nasayaw mo na rin...

samahan mo nalang akong magbalik tanaw...

hehehe...

I google mo manong..

Naisipan kong mag google... at sa kasamaang palad makita ko ang aking blog, sinubukan kong o click yung translate...

sus maryosep..... nagkawindang windang ang aking mundo sa translation ni pareng google.. google ba talaga to o goolo, goolo? ahihihiiiii...

JUST FOR LAUGHS LANG KAIBIGAN, PWEDE MONG BASAHIN MUNA YUNG ORIGINAL NA TAGALOG DUN SA IBABA...

A Question...
But so Answer?

have friends you crazy?

have friends you abnormal?

or you yourself crazy? you own the friend they abnormal?

friends mad, I mean greenhouse mental, that sound alone, the head nagkakamot chaos and mess the hair, crazy friends that do not follow the normal course of life, not a sensible and makapagisip like there own world.

abnormal friends, I have determined yung physical disabilities, but the kaibigang do not understand why they use their hands feet and brain, like friends lagi nalang rely on your diligence and strategy.

and really do not understand is why you still keep them kinukunsinti, pinababayaang fool you, exploit your diligence, talent and ability. who is you really have problems, you? or they?

I am not preaching and not especially angry, I just wonder if seepage naisipan to ask ...

The friends you will not be together? but how you come to know the point that they exploited your skills, let you still?

still let you because they too want the world you niliitan seepage rotary lang in your two, three or five?

sabagay if tututusin, better nahahasa your brain, more gumaganda your strategy and the Ancient tumitibay iyog inside, but how naman siya? especially becomes more depending on you, more especially becomes lazy and better mapapariwara his life.

Sometimes you do not really know who really is crazy, who really abnormal and who really niloloko, nanloloko, and who really is not intrusive.

experiencing it now, and I did not notice because I think helps me, but with a nalang suddenly told to my face, "Hey too dependent when you yan ha?". Napaisip me, natulala, so naisipan I write it down.

still confused and I do not know what to do ...

if you're in the situation, what do you do?

Posted by Rhodey at 8:52 AM Posted by rhodey at 8:52 PM
Labels: sagot , tanong , trip ko to , trip lang , walang personalan Labels: answer, question, I to trip, trip lang, no person


hihihi ... o biba? san ka pa?...

anak nang tinapa talaga hahaha

Isang tanong... Subalit may sasagot kaya?

may mga kaibigan ka bang baliw?

may mga kaibigan ka bang abnormal?

o ikaw mismo ang baliw? na ikaw mismo ang kaibigan nilang abnormal?

mga kaibigan baliw, hindi ko ibig sabihing mga nakakulong sa mental, na nagsasalitang magisa, nagkakamot nang ulo at gulo gulo ang buhok, mga kaibigang baliw na hindi sumusunod sa normal na takbo nang buhay, hindi makapagisip nang matino at parang may mga sariling mundo.

mga kaibigang abnormal, hindi ko tinutukoy yung may mga pisikal na kapansanan, kundi mga kaibigag hindi mo maintindihan kung bakit nila magamit ang kanilang mga kamay paa, at utak, mga kaibigang parang lagi nalang umaasa sa iyong sipag at diskarte.

at ang talagang hindi ko maintindihan ay kung bakit patuloy mo pa rin silang kinukunsinti, pinababayaang lokohin ka, pagsamantalahan ang iyong sipag, talino, at kakayahan. sino nga ba talaga ang may problema, ikaw? o sila?

hindi ako nangangaral at lalong hindi ako nagagalit, nagtataka lang ako kung kayat naisipan kong magtanong...

ang mga magkakaibigan ay hindi ba dapat nagtutulungan? pero paano kung darating sa puntong alam mo nang pinagsasamantalahan na nila ang iyong mga kakayahan, hahayaan mo pa rin ba?

hahayaan mo pa rin ba sila dahil masyado mong niliitan ang mundo mo kayat umiinog nalang ito sa inyong dalawa, tatlo o lima?

sabagay kung tututusin, mas lalong nahahasa ang iyong utak, mas gumaganda ang iyong diskarte at laong tumitibay ang iyog loob, subalit paano naman siya? mas lalo siyang nagiging depende sa iyo, mas lalo siyang nagiging tamad at mas lalong mapapariwara ang kanyang buhay.

kung minsan hindi mo na talaga malaman kung sino talaga ang baliw, kung sino talaga ang abnormal at kung sino talaga ang niloloko, nanloloko, at kung sino talaga ang walang pakialam.

nararanasan ko ito ngayon, at hindi ko ito napapansin dahil akala ko ay nakakatulong ako, subalit may isang nagsabi nalang bigla sa mukha ko, "Oy masyado nang dependent sa iyo yan ha?". Napaisip ako, natulala, kayat naisipan ko itong isulat.

nalilito rin ako at hindi ko alam ang gagawin...

kung ikaw ba ang nasa kalagayan ko, ano ang gagawin mo?

wala lang....

haaaay..... kalagitnaan na pala nang enero, ilang tulog na lang at araw na naman nang mga puso, akala ko pagsapit nang 2010 may oras na ulit ako para mag blog, magisip at magsulat nang kung ano ano lang na binabasa naman nang kung sino sino lang din, na maaring ikangiti, ikasimangot o kaya ay ipagwalang bahala lang din, hekhekhek..

pero eto pa rin, hindi makalamyerda sa blogsperyo at tinambakan nang isang bulto nang mga paper works na dapat basahin, rebisuhin, kalkalin at hanapan nang mali, upang hindi mapagalitan, mabulyawan o kaya ay mapingot ang ilong, makurot nang pinong pino o kaya ay maihulog sa hagdan kapag ipinasa mo at mali pa rin... anak nang tinapa namang buhay ito oo...

ang hirap pala nang accounting, maga na ang ilong ko sa nose bleed sa twing tatanungin ako bakit may variance, bakit hindi balanse, bakit.... puro nalang bakit at isa pa ulit na bakit....

para tuloy gusto kong umorder nang isang bucket nang mainit na kape upang malaklak, malagok, at isang truck nang toothpick at gawing paningit sa aking namumungay nang mata dahil sa ilang linggo nang walang tulog sa kakaobertaym dahil sa sangkaterbang reports na yan na walang tigil sa pagbagsak sa aking harapan na animo ay ulan... anak nang tinapa namang buhay ito oo...

pero sa kabilang dako, dahil sa kaoobertaym, nadadagdagan naman ang sahod ko hehehehehe.., para tuloy gusto ka na ring mag obertaym lagi hahaha

ano ba to, naloloko na ata ako at kung ano ano na lang to...

pasencya na kaibigan at hangang dito ay binabasa mo pa rin ang walang kwenta kong kwento, pero siguro ay nakakarelate ka, maari ding wala kalang magawa kayat pinatulan mo nang basahin ito, ano man ang rason mo, salamat at kahit papano ay sinamahan mo ko...

(kape yan, nilagay ko lang sa kopita para hindi halata hehehe!!! adik)

ang tagal ko rin palang di nakabalik, ang tagal ko rin palang nanahimik, pero susubukan kong muling bumalik at muling maging aktibo sa mundo nang blogosperyo...

salamat sa pagbisita at kung may oras ka pa, subukan mo namang magiwan nang mensahe... hehehe...

sa pagsapit nang 2010

Ang bilis talaga nang panahon, parang hindi ko namalayan at 2010 na pala, parang kelan lang gumagawa ako nang new years resolution, pero hindi ko pa nasisimulang gawin ang mga yun, heto at may panibagong new years resolution na naman palang dapat gawin....

Pero bago ako gumawa nang mga listahan nang mga babaguhin, parang mas gusto kong gumawa nang list of things i wish to accomplish. Yung mga bagay na inaasam ko, na sana sa taong ito ay matupad, magkaroon nang buhay at maging isang katotohanan. Pero teka may pagkakaiba ba ito sa new years resolution? hmmmm.... A ewan, basta....

1 - Sana magkaroon nang raise sa sahod. hehehe sa hirap nang buhay ngayon no? kelangan talagang magkaroon nang dagdag sa income. (pera talaga ang inuna hahaha napaghahalata tuloy hehehe)
2 - Sana mapromote na rin sa wakas, ang tagal tagal ko na kayang inaalila nila at inaalipin, sana naman ako na ang mang aalila sa mga susunod na buwan no? hekhekhek... (wish mo lang, magtrabaho ka kasi at wag laging natutulog sa work...)
3 - Sana payagan na akong makabili nang motorsiklo, at sana huwag na rin silang magpalabas nang mga report sa mga naaaksidente sa motor (nakakainis... ayaw tuloy akong bigyan nang motor at baka daw mamatay agad ako, as if parang hindi ko alam na ang mga masasamang damo matagal mamatay hekhekhek)
4 - Sana magkaroon nang mas madaming kaibigan at konting kaaway lang hehehehe. (Parang galing sa ilong lang ito... hehehe)
5 - Sana kumonti na ang mga plastic sa lahat nang dako nang mundo.. (wish mo lang e madami kayang pabrika nang plastic sa Pinas..)

hay naku wala na akong maisip.. susunod na lang yung iba.... hehehe